செங்குட்டுவனை அசோகன் என மாற்றிக் குறிப்பிடப்படுவதும் மற்றும் கரவேலன் ஆகியோரின் கல்வெட்டுக்களும் உண்மை வரலாறும்

கரவேலனின் ஹாதிகும்பா அகத்தியர் குகைக் கல்வெட்டுக்களைப் படித்தறிநோர் கொடுக்கும் தகவல்கள் 13 ஆண்டுகளை உள்ளடக்கியதாகக் தெரிகிறது. அவற்றில் உள்ளவற்றையும் அடைப்புகளுக்குள் விளக்கங்களையும் காணலாம். 1. [அசோகன் எனப்பட்ட பரசுராமனால் கைப்பற்றப்பட்ட நகரைக் கைப்பற்ற] கலிங்கநாட்டுக்குச் சென்றான்; 2. [பரசுராமனை] சதகர்னியைப் பொருற்படுத்தாமல் (Asikanagara) அசிகநகராவைப் பெரும்படைகொண்டு தாக்கினான்; 3. ரதிகளும் போசகர்களும் தாக்கப்பட்டு சதகர்னியை வென்று [முகரி]'முசிக' பகுதி சேர்க்கப்பட்டு எல்லையானது; குடையும் முடியும் ஆரங்களும் திரும்பக் கைபற்றப்பட்டன. [ரதிகள் - RASTRIKA என்பது ராட்சசர் எனத் தெரிகிறது.] 4. நல்லுபதேசங்களும் நடனங்களும் கற்பிக்கப்பட்டன; 5. [செல்யுக்கஸ்நிகந்தனின் ஆரியர் மற்றும் கோசர்] ராடச்சசர்களும் போஜர்களும் வெல்லப்பட்டனர்; 6. [கங்கைநதி நீர் தெற்கே கலிங்கத்துக்குச் செல்ல] நீர்வழிகளும் நீர்நிலைகளும் செப்பனிடப்பட்டன; 7. [ஐம்பெருங்குழு மற்றும் எண்பேராயம்] பௌரா மற்றும் ஜனபதாக்களுக்கு உரிமைகளும் சலுகைகளும் கொடுக்கப் பட்டன; [கரவேலனின் அத்தையான பிருந்தாவின் மகளும் கரிகால்சோழனின் தங்கையுமான நல்லியற்பாவையை வஜ்ஜிரகன் எனப்படும் வச்சிரத்தடக்கையன் இந்திரன்- பரசுராமன் புணர்ந்து கெடுத்த்தோடு அக்குழந்தையைக் கொலைசெய்யவும் முயன்றதால் குழந்தை செங்குட்டுன் கரவேலனால் பாதுகாக்கப்பட்டான்] கரவேலனின் ஒரு உறவுப் பெண் வஜ்ரகரனுடன் கூடியதால் பிறந்த மகனுக்குப் பாதுகாப்பளிக்கப்பட்டது. 8. மகதம் மீது படையெடுத்து; ராஜகிரகத்தையும் பாடலிபுத்தரத்தையும் தாக்கி; கலிங்கப்போரில் அலெக்சாந்தன்- நந்தனும் துர்யோதன- பரசுராம- சதகர்னியரும் கைப்பற்றிச் சென்ற [சந்திரகொற்ற] தீர்த்தங்கரரின் உருவையும் அங்க மற்றும் மகதத்தின் செல்வங்களும் மகதமும் பாடலிபுத்தரமும் உத்ரபத[விதுரன்?] மன்னனிடமிருந்து கைப்பற்றப்பட்டன; ஆட்சி செய்வதற் கான முடியையும் ஆரங்களையும் பிற மதிப்புமிக்க நகைகளையும் திரும்பக் கைப்பற்றினான்; 9. மகத்தில் தனது வெற்றிச்சின்னமாக; நதிக்கரையில் புவனேசுவர் அருகில் ஒரு அரண்மனையை அமைத்தான்; 10. வட இந்திய[சிந்து]ப் பகுதிமீது பெரும்படையுடன் போரிட்டான்; 11. [பாண்டிய இராவணன் மற்றும் அவனுக்கு ஆதரவான கேரள மற்றும் சிங்கள் மன்னர்கள் பத்துப்பேரான] தமிழ் மன்னர்களை வென்று [மற்றொரு அமண தீர்த்தங்கர்ர்] கேதுபத்ரரின் மர உருவை மீட்டான்; 12. மீண்டும் மகதத்தின்மீது போரிட்டு; சுங்கன் விரட்டப்பட்டான். சுங்கனின் வாரிசு ப்ரகஸ்பதிமித்ரன்- Brhaspatimitra; கரவேலனின் காலடியில் பணிந்தான் / ஆசிபெற்றான். கைப்பற்றப்பட்ட பொருட்களால் அமணருக்குக் கோயில் எழுப்பினான்; அமராவதியில் ஞானியர்க்காக MahamekavaruNa PAsathi - பாசாதிகோயில் கட்டப்பட்டது; பாண்டியனை வென்று மணிமுடி, ஆரங்கள் பொன்மணிகள் முத்து யானைகள் குதிரைகள் மதிப்புமிக்க கற்கள் கைப்பற்றப்பட்டன; 13. மகதத்தில் மேற்கொண்ட நடவடிக்கைகள் உள்ளன. காரவேலனுக்குப் பிறகு KUDAPASIRI [குடதிசை மேற்குத் திசை- குடபஸ்ரீயான செங்குட்டுவன் அனைத்து நாடுகளையும் ஒருங்கிணைத்துப் பாதுகாவலனாக சேனாபதியாக] உள்ளான். @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@ The Major Rock Edicts - Asoka. செங்குட்டுவனை அசோகன் எனத் தவறாக்க் குறிப்பிட்டுக் கற்பிக்கப்பட்ட கல்வெட்டுக்கள் 1st Major Rock Edict The Beloved of the Gods, Piyadassi the king, has had this inscription on Dhamma engraved. Here, no living thing having been killed, is to be sacrificed; nor is the holding of a festival permitted. For the Beloved of the Gods, the king Piyadassi, sees much evil in festivals, though there are some of which the Beloved of the Gods, the king Piyadassi, approves. Formerly in the kitchens of the Beloved of the Gods, the king Piyadassi, many hundreds of thousands of living animals were killed daily for meat. But now, at the time of writing this inscription on Dhamma, only three animals are killed, two peacocks and a deer, and the deer not invariably. Even these three animal will not be killed in future. 2nd Major Rock Edict Everywhere in the empire of the Beloved of the Gods, the king Piyadassi, and even in the lands on its frontiers, those of the Colas, Pandyas, Satyaputras, Keralaputras, and as far as Ceylon, and of the Greek king named Antiochus and of those kings who are neighbours of that Antiochus, everywhere the two medical services of the Beloved of the Gods, the king Piyadassi, have been provided. These consist of the medical care of man and the care of animals. Medicinal herbs whether useful to man or to beast, have been brought and planted wherever they did not grow; similarly, roots and fruit have been brought and planted wherever they did not grow. Along the roads wells have been dug and trees planted for the use of men and beasts. 3rd Major Rock Edict Thus speaks the Beloved of the Gods, the king Piyadassi: When I had been consecrated twelve years I commanded as follows: Everywhere in my empire, the yuktas [subordinate officers] with the rajukas [rural administrators] and the pradesikas [heads of the districts], shall go on tour every five years, in order to instruct people in the Dhamma as well as for other purposes. It is good to be obedient to one's mother and father, friends and relatives, to be generous to brahmans and sramanas, it is good not to kill living beings, it is good not only to spend little, but to own the minimum of property. The council will instruct the officials to record the above, making it both manifest to the public and explaining why. 4th Major Rock Edict In the past, the killing and injuring of living beings, lack of respect towards relatives, brahmans and sramanas had increased. But today, thanks to the practice of Dhamma, on the part of the Beloved of the Gods, the king Piyadassi, the sound of the drum has become the sound of Dhamma, showing the people displays of heavenly chariots, elephants, balls of fire, and other divine forms. Through his instruction in Dhamma abstention from killing and non-injury to living beings, deference to relatives; brahmans and sramanas, obedience to mother and father, and obedience to elders have all increased as never before for many centuries. These and many other forms of the practice of Dhamma have increased and will increase. The Beloved of the Gods, the king Piyadassi, his sons, his grandsons and his great grandsons will advance the practice of Dhamma, until the end of the world and will instruct in the law, standing firm in Dhamma. For this, the instruction in the law is the most valuable activity. But there is no practice of Dhamna without goodness, and in these matters it is good to progress and not to fall back. For this purpose, the inscription has been engraved -- that men should make progress in this matter, and not be satisfied with their shortcomings. This was engraved here when the Beloved of the Gods, the king Piyadassi, had been consecrated twelve years. 5th Major Rock Edict Thus speaks the Beloved of the Gods, the king Piyadassi: It is hard to do good and he who does good, does a difficult thing. And I have done much good; and my sons, my grandsons and my descendants after them until the end of the world if they will follow my example, they too will do good. But he who neglects my reforms even in part will do wrong, for sin is easy to commit. In the past there were no officers of Dhamma. It was I who first appointed them, when I had been consecrated for thirteen years. They are busy in all sects, establishing Dhamma, increasing the interest in Dhamma, and attending to the welfare and happiness of those who are devoted to, among the Greeks, the Kambojas, the Gandharas, the Risthikas, the Pitinikas, and the other peoples of the west. Among servants and nobles, brahmans and wealthy householders, among the poor and the aged, they [the officers of Dhamma], are working for the welfare and happiness of those devoted to Dhamma and for the removal of their troubles. They are busy in promoting the welfare of prisoners should they have behaved irresponsibly, or releasing those that have children, are afflicted, or are aged. They are busy everywhere, here [at Pataliputra] and in all the women's residences, whether my own, those of my brothers and sisters, or those of other relatives. Everywhere throughout my empire the officers of Dhamma are busy in everything relating to Dhamma, in the establishment of Dhamma and in the administration of charities among those devoted to Dhamma. For this purpose has this inscription of Dhamma been engraved. May it endure long and may my descendants conform to it. 6th Major Rock Edict Thus speaks the Beloved of the Gods, the king Piyadassi. In the past the quick dispatch of business and the receipt of reports did not take place at all times. But 1; now arranged it thus; at all times, whether I am eating, or am in the women's apartments, or in my inner apartments, or at the cattle-shed, or in my carriage, or in my gardens - wherever I may be, my informants should keep me in touch with public business. Thus everywhere I transact public business. And whatever I may order by word of mouth, whether it concerns a donation or a proclamation or whatever urgent matter is entrusted to my officers, if there is any dispute or deliberation about it in the Council, it is to be reported to me immediately, at all places and at all times. This I have commanded. In hard work and the dispatch of business alone, I find no satisfaction. For I consider that I must promote the welfare of the whole world, and hard work and the dispatch of business are the means of doing so. Indeed there is no better work than promoting the welfare of the whole world. And whatever may be my great deeds, I have done them in order to discharge my debt to all beings. I work for their happiness in this life, that in the next they may gain heaven. For this purpose this inscription of Dhamma has been engraved. May it endure long; may my sons, grandsons, and great grandsons strive for the welfare of the whole world. But this is difficult without great effort. 7th Major Rock Edict The Beloved of the Gods, the king Piyadassi, wishes that all sects may dwell in all places, for all seek self-control and purity of mind. But men have varying desires and varying passions. They will either practice all that is required or else only a part. But even he who is generous, yet has no self control, purity of mind, gratitude, and firm faith, is regarded as mean. 8th Major Rock Edict In the past, kings went on pleasure tours, which consisted of hunts and other similar amusements. The Beloved of the Gods, the king Piyadassi, when he had been consecrated ten years, went to the tree of Enlightenment. From that time arose the practice of tours connected with Dhamma, during which meetings are held with ascetics and brahmans, gifts are bestowed, meetings are arranged with aged folk, gold is distributed, meetings with the people of the country side are held, instruction in Dhamma is given, and questions on Dhamma are answered. The Beloved of the Gods, the king Piyadassi, derives more pleasure from this, than from any other enjoyments. 9th Major Rock Edict Thus speaks the Beloved of the Gods, the king Piyadassi. People practice various ceremonies. In illness, at the marriage of sons and daughters, at the birth of children, when going on a journey- on these and on other similar occasions people perform many ceremonies. Women especially perform a variety of ceremonies, which are trivial and useless. If such ceremonies must be performed they have but small results. But the one ceremony which has great value is that of Dhamma. This ceremony includes, regard for slaves and servants, respect for teachers, restrained behaviour towards living being and donations to sramanas and brahmans -- these and similar practices are called the ceremony of Dhamma. So father, son, brother, master, friend, acquaintance, and neighbor should think, 'This is virtuous, this is the ceremony I should practice, until my object is achieved.' [Kalsi version]; Or else they should say to themselves: Other ceremonies are doubtful in their effectiveness. They may achieve their objects or they may not, and they are only effective in temporal matters. But the ceremony of Dhamma is effective for all time, forever, if its object is not attained in this life, endless merit is produced for the life to come. But if the object is attained in this life, there is a gain in both respects. For in this life the object is attained, and in the next life, endless merit is produced through that ceremony of Dhamma. [Girnar version]; Moreover, they say: 'Giving is good.' But there is no gift or favour comparable to the gift of Dhamma or the favour of Dhamma. So it is essential that a friend, companion, relative or colleague should advise on all occasions, saying, 'This should be done. Through this one can gain heaven' - and what can be more important than to gain heaven? 10th Major Rock Edict The Beloved of the Gods, the king Piyadassi, sets no great store by fame or glory, except in, that he desires fame and glory both now and in the future, in order that his people may obey Dhamma with obedience and follow the way of Dhamma. To this extent the Beloved of the Gods desires fame and glory. Whatever efforts the Beloved of the Gods, the king Piyadassi, makes, it is all done with a view to the after-life, that all men may escape from evil inclinations, for there can be no merit in evil inclinations. But this is difficult for men, whether humble or highly placed, without extreme effort and without renouncing everything else, and it is particularly difficult for the highly placed. 11th Major Rock Edict Thus speaks the Beloved of the Gods, the king Piyadassi: Thereis no gift comparable to the gift of Dhamma, the praise of Dhamma, the sharing of Dhamma, fellowship in Dhamma. And this is - good behaviour towards slave and servants, obedience to mother and father, generosity towards friends, acquaintances, and relatives and towards sramanas and brahmans, and abstention from killing living beings. Father, son, brother, master, friend, acquaintance, relative, and neighbour should say, 'this is good, this we should do'. By doing so, there is gain in this world, and in the next there is infinite merit, through the gift of Dhamma. 12th Major Rock Edict The Beloved of the Gods, the king Piyadassi, honours all sects and both ascetics and laymen, with gifts and various forms of recognition. But the Beloved of the Gods do not consider gifts or honour to be as important as the advancement of the essential doctrine of all sects. This progress of the essential doctrine takes many forms, but its basis is the control of one's speech, so as not to extoll one's own sect, or disparage another's on unsuitable occasions, or at least to do so only mildly on certain occasions. On each occasion one should honour another man's sect, for by doing so one increases the influence of one's own sect and benefits that of the other man; while by doing otherwise one diminishes the influence of one's own sect and harms the other man's. Again, whosoever honours his own sect, or disparages that of another man, wholly out of devotion to his own, with a view to showing it in a favourable light, harms his own sect even more seriously. Therefore, concord is to be commanded, so that men may hear one another principles and obey them. This is the desire of the Beloved of the Gods, that all sects should be well-informed, and should teach that which is good, and that everywhere their adherents should be told, 'The Beloved of the Gods does not consider gifts or honour to be as important as the progress of the essential doctrine of all sects.' Many are concerned with this matter - the officers of Dhamma, the women's officers, the managers of the state farms, and other classes of officers. The result of this is the increased influence of one's own sect and glory to Dhamma. 13th Major Rock Edict When he had been consecrated eight years; the Beloved of the Gods, the king Piyadassi, conquered Kalinga. A hundred and fifty thousand people were deported, a hundred thousand were killed and many times that number perished. Afterwards, now that Kalinga was annexed, the Beloved of the Gods very earnestly practised Dhamma, desired Dhamma, and taught Dhamma, On conquering Kalinga the Beloved of the Gods felt remorse, for, when an independent country is conquered the slaughter, death, and deportation of the people is extremely grievous to the Belovedof the Gods, and weighs heavily on his mind. What is even more deplorable to the Beloved of the Gods, is that those who dwell there, whether brahmans, sramanas, or those of other sects, or householders who show obedience to their superiors, obedience to mother and father, obedience to their teachers and behave well and devotedly towards their friends, acquaintances, colleagues, relatives, slaves, and servants - all suffer violence, murder, and separation from their loved ones. Even those who are fortunate to have escaped, and whose love is undiminished [by the brutalizing effect of war], suffer from the misfortunes of their friends, acquaintances, colleagues, and relatives. This participation of all men in suffering, weighs heavily on the mind of the Beloved of the Gods. Except among the Greeks, there is no land where the religious orders of brahmanas and sramanas are not to be found, and there is no land anywhere where men do not support one sect or another. Today if a hundredth or a thousandth part of those people who were killed or died or were deported when Kalinga was annexed were to suffer similarly, it would weigh heavily on the mind of the Beloved of the Gods, The Beloved of the Gods believes that one who does wrong should be forgiven as far as it is possible to forgive him. And the Beloved of the Gods conciliates the forest tribes of his empire, but he warns them that he has power even in his remorse and he asks them to repent, lest they be killed. For the Beloved of the Gods wishes that all beings should he unharmed, self-controlled, calm in mind, and gentle. The Beloved of the Gods considers victory by Dhamma to be the foremost victory. And moreover the Beloved of the Gods has gained this victory on all his frontiers to a distance of six hundred yojanas [i.e.about 1500 miles], where reigns the Greek king named Antiochus, and beyond the realm of that Antiochus in the lands of the four kings named Ptolemy, Antigonus, Magas, and Alexander; and in the south over the Colas and Pandyas as far as Ceylon. Likewise here in the imperial territories among the Greeks and the Kambojas, Nabhakas and Nabhapanktis, Bhojasand Pitinikas, Andhras and Parindas, everywhere the people follow the Beloved of the Gods' instructions in Dhamma. Even where the envoys of the Beloved of the Gods have not gone, people hear of his conduct according to Dhamma, his precepts and his instruction in Dhamma, and they follow Dhamma and will continue to follow it. What is obtained by this is victory everywhere, and everywhere victory is pleasant. This pleasure has been obtained through victory by Dhamma yet it is but a slight pleasure, for the Beloved of the Gods only looks upon that as important in its results which pertains to the next world. Ths inscription of Dhamma has been engraved so that any sons or great grandsons that I may have should not think of gaining new conquest, and in whatever victories they may gain should be satisfied with patience and light punishment. They should only consider conquest by Dhamma to be a true conquest, and delight in Dhamma should be their whole delight, for this is of value in both this world and the next. 14th Major Rock Edict This inscription of Dhamma was engraved at the command of the Beloved of the Gods, the king Piyadassi. It exists in abridged, medium length, and extended versions, for each clause has not been engraved everywhere. Since the empire is large, much has been engraved and much has yet to be engraved. There is considerable repetition because of the beauty of certain topics, and in order that the people may conform to them. In some places it may be inaccurately engraved, whether by the omission of a passage or by lack of attention, or by the error of the engraver. அசோகனின் கல்வெட்டுக்கள் எனப் பொய்யாக ஒரு கற்பித்த்தை உருவாக்கியவர்களை எதிர்த்து "ஜாதகமாலா" நூலில் புத்தரே குறிப்பிட்டதாகப் பலவும் பலவடிவங்களில் உள்ளன. அவற்றில் புத்தர் தன்னை அயோத்தி மன்னன் பசேனாதி எனக் குறிப்பிடுவதாகக் காணப்படுகிறது. அவற்றுள் அம்பத்த சூத்தாவும் ஒன்று. அதில் புத்தர் குறிப்பிவது. அம்பத்த சூத்தா: "மன்னர் பசேனாதி யானைமீதோ குதிரைமீதோ அல்லது தேரில் நின்றுகொண்டோ முக்கியப் பிரமுகர்கள் அல்லது சிற்றசர்களுடன் நிர்வகிப்பு குறித்துப் பேசி அவற்றை அறிவித்தபின் சென்றுவிடுகிறார். அவரது அறிவிப்புக்களை மன்னர் சென்றபின் அதே இடத்தில் நின்று ஒரு பணியாளன் அல்லது சூத்திரன் அல்லது அடிமை; மன்னன் சொன்னதை அப்படியே அறிவித்தால் அறிவித்த அந்த அடிமையை மன்னராகவோ அல்லது சிற்றரசர்களில் அல்லது அதிகாரிகளில் ஒருவனாகவோ ஆகிவிடுவானா?" எனக் குறிப்பிடுவதாக உள்ளது. அசோகனின் கல்வெட்டுக்கள் என்பதெலாம் வரலாற்றை மாற்றும் உத்தியாகும். அக்கல்வெட்டுக்களில் கடவுளர் எனப்பட்டோர் கரிகால்சோழனும் அவனுக்கு முன்னரான கரவேலனுமே. சந்திரகொற்றனின் தங்கை மகனே கரிகால் சோழன். சந்திரகொற்றனின் மகனே கரவேலன். சந்திரகொற்றனுக்குச் சாக்கியப்பெண் என ஏமாற்றி மணம் செய்யப்பட்ட பெண் ஹெலன் என்ற சத்தியவதி என்பவள்; அலெக்சாந்தனுக்கும் அவனது அடிமைப்படையின் தலைவன் ஆரியன் செல்யுக்கஸ்நிகந்தனின் மனைவிக்கும் பிறந்தவள். இந்தச் சத்தியவதிக்குப் பிறந்தவனே பிம்பிசாரன். இவனே பரசுராமன் எனவும் குறிப்பியப்பட்டவன். தனது தந்தையை ஏமாற்றிக் கீழ்ச்சாதிப் பெண்ணை மணம்செய்துவைதத சத்திரியரைப் பலி வாங்கியவனே பிம்பிசாரன் என்ற பரசுராமன். இவனே கரிகால்சோழனின் தங்ககையைப் புணர்ந்து ஏமாற்றியவன். தமிழ்ப் பெண்ணான அவளையே காவிரிப்பாவை எனச் சிலப்பதிகாரம் குறிப்பிடுகிறது. செல்யுக்கஸ்நிகந்தனே ஆரியப் பேடியாகக் காட்டப்படுகிறான். அமண வேடமிட்ட கொல்லாக் கோலத்தவனாகக் காட்டப்படுகிறான். விபச்சாரி எனக் குற்றம் சுமத்திய பிம்பிசாரனுடன் சிறிதுகாலம் நண்பனாக இருந்தவன். கரிகால்சோழனின் தங்கைக்குப் பிறந்த செங்குட்டுவனை மகனாக ஏற்க மறுத்தான். இதனால் வெகுண்ட சோழப்பெண் நல்லியயற்பாவை; பிம்பிசாரனை அடிபணியவைத்த வரலாறே பலவாறு மாற்றப்பட்டது. தனது அண்ணன் கரிகால்சோழனையும் தனது மகன் செங்குட்டுவனையும் தனது மாமன் சந்திரகொற்றனின் மகன் கரவேலனையும் துணையாகக் கொண்டு பிம்பிசாரனை அடிபணியவைத்து; [பிம்பிசாரனை அஜாதச்சத்ரு பட்டினிபோட்டுக் கொன்றாதாக வரலாற்றில் உள்ளது; ஆனால் கங்கைநதி நீரைத் தெற்கே செல்லவிடாமல் தடுத்தான் என வரலாற்றில் பதிவாகியுள்ளது. மேலும் தமிழ்ப்பாடல்களில் அகநாநூறு 44ல் பெரும்பூட் சென்னி- சோழன் செங்கணான்- கரிகால்சோழன்; சேரனது கழுமலங்கொண்ட போரில் 'வஞ்சிக்கோன்' என இளங்கோ குறிப்பிட்ட நறும்பூன் அத்தி; இளஞ்சேரல் இரும்பொறை எனச் செங்குட்டுவன்; தனது தந்தை 'கணையன்' கணைக்கால் இரும் பொறையைச் சிறைப்படுத்தக் காண்கிறோம். புறநாநூறு- 22; குறுங்கோழியூர்க்கிழார்: “ ....மாந்தரஞ் சேரல் இரும்பொறை ஓம்பிய நாடே புத்தேல் உலகத்து அற்று எனக்கேட்டு,வந்து இனிது காண்டிசின், பெரும! முனிவிலை வேறு புலத்து இருக்கும் தானையொடு சோறுபட நடத்தி நீ துஞ்சாமாறே!”" என மாந்தரஞ்சேரல் இரும்பொறை அடக்கப்பட்டதையும், போர்மறவர்கள் நாட்டை விட்டு அகற்றப்படதையும், சோறுபட நடத்தும்படி அறிவுறுத்தப்பட்டதையும், இரும்பொறைக்குக் கீழ் இருந்த சிற்றரசர்களின் போர்ப்படையினர். செங்குட்டுவனின் தலைமைக்கீழ் வேற்றிடத்தில் வைக்கப்பட்டதையும் காண்கிறோம். களவழி நாற்பது: கணையன் அகப்பட்டுச் சிறப்பட்டுப் பின்னர் விடுபட்டதையும், கலிங்கத்துப்பரணி மற்றும் மூவர் உலா நூல்களும் குறிப்பிடுகின்றன. மூவர்உலா: ” நல்லவன் பொய்கை களவம் நாற்பதுக்கு வில்லவன் கால்தலையை விட்ட கோன்”" எனக் குறிப்பிடுகிறது. புறநாநூறு-74: ”குழவி இறப்பினும்....”எனத்தொடங்கும் பாடலின் குறிப்பு: ”சேரமான்கணைக்கால் இரும்பொறை சோழன் செங்கணானோடு திருப்போர்ப் புயத்துப் பொருது, பற்றுக் கோட்பட்டுக் குடவாயிட் கோட்டத்துச் சிறையில் கிடந்து 'தண்ணீர் தா” என்று பெறாது, பெயர்த்துப் பெற்றுக் கைக் கொண்டிருந்து உண்ணான் சொல்லித் துஞ்சிய ]வருந்திய] பாட்டு “என்று குறிப்பிடுகிறது. வடமொழி நூல்களிலும் தனது தந்தை பிம்பிசாரனைப் பட்டினிபோட்டுக் கொன்றதாக அஜாதச்சத்துரு எனச் செங்குட்டுவன் இடம்பெறுகிறான். இப்போரில் சென்னியின் படை முதலியாக இடம்பெற்றுப் பொறையன் அகப்பட உதவித் தன்னுயிர்படப் போரிட்டவனே பழையன். பதிற்றுப்பத்தின் ஐந்தாம் பத்தில் பரணர் பாடிய கடல்பிறக்கோட்டிய செங்குட்டுவன்தான் இளங்கோ பாடிய செங்குட்டுவன். இளஞ்சேரல் இரும்பொறையான செங்குட்டுவனைப் பாடியதில்; சோழனிடமிருந்து பெற்ற முத்தாரமான பாண்டிய நாட்டைப்பெற்ற வென்வேலான செழியன்; இலங்கையைக் கைப்பற்றிக்கொண்டதால்; சோழநாட்டையும் பாண்டியநாட்டையும் முன்திணை முதல்வனான தொண்டைநாட்டின் முசுகுந்தன் என்ற பரசுராமன்; தனக்குரியதெனக் கைப்பற்றப் போரிட்டதையும் பதிற்றுப்பத்து - 85 மற்றும் 86: 85: "நல்மரம் துவன்றிய நாடுபல தரீஇப் பொன்னவிர் புனைசெயல் இலங்கும் பெரும்பூண் ஒன்னாப் பூட்கைச் சென்னியர் பெருமான் இட்ட வெள்வேல் முத்தைத் தம்மென முன்திணை முதல்வர் போல நின்று தீம்சுனை நிலைஇய திருமா மருங்கின் கோடுபல விரிந்த நாடுகாண் நெடுவரைச் சூடா நறவின் நால்வகை இருக்கை அரசவை பணிய அறம்புரிந்து வயங்கிய மறம்புரி கொள்கை வயங்குசெந் நாவின் உவலை கூராக் கவலைஇல் நெஞ்சின் நனவில் பாடிய நல்லிசைக் கபிலன் பெற்ற ஊரினும் பலவே" 86: "உறல்உறு குருதிச் செருக்களம் புலவக் கொன்றமர்க் கடந்த வெம்திறல் தடக்கை வென்வேல் பொறையன் என்றலின் வெருவர வெப்புடை ஆடூஉச் செத்தனென் மன்யான் நல்லிசை நிலைஇய நனம்தலை உலகத்து இல்லோர் புன்கண் தீர நல்கும் நாடல் சான்ற நயன்உடை நெஞ்சின் பாடுநர் புரவலன் ஆடுநடை அண்ணல் கழைநிலை பெறாஅக் குட்டத் தாயினும் புனல்பாய் மகளிர் ஆட ஒழிந்த பொன்செய் பூங்குழை மீமிசைத் தோன்றும் சாந்துவரு வானி நீரினும் தீந்தண் சாயலன் மன்ற தானே" எனக் காண்கிறோம். அடுத்தடுத்த பாடல்களும் இவ்வெற்றியை உறுதிப்படுத்துகின்றன. மலைபடுகடாம்; 'பல்குன்றக்கோட்டத்துச் செங்கண் மாத்துவேள்'; தொண்டைநாட்டின் 24 கோட்டங்களுள் பலகுன்று கொண்டது அகநாநூறு152,356. ஏழிற்குன்றம்- ஏழுகுன்றங்களைக்கொண்ட 'பல்குன்றக்கோட்டத்துச் சிலைநாட்டுத் திரு வேங்கடம்' என சிலாசாசனம் குறிப்பிடுவதால் திருப்பதியும் இக்கோட்டம் சேர்ந்தது. பாடல்களில் நவிரம்(காரியுண்டிக் கடவுள் மலை), பாலிச்சிலம்பு எனும் மலைகளும் இவனது மலைகள்- மலைபடு-82,578-79. இவை தற்போது திரிசூலகிரி, பர்வ தமலை எனப்படுகின்றன; இங்கு சிவன் ஸ்ரீகாளகண்டேசுரர் எனவும் திருவண்ணாமலைக்கு வாயுதிக்கில் உள்ளதெனவும் திரு உ.வே.சாமிநாத ஐயர் தனது உரையில் எழுதியுள்ளார். செங்கண் மாத்துவேலான கரிகால்சோழனின் பாலிச்சிலம்பில் பொற்குவியல்கள் சேமிக்கப்பட்டிருந்தன எனப் பரணர் குறிக்கிிறார். அகநாநூறு-258ல் சேயாறு- நதி ஓடுவதாக உள்ளது. (சேய்-சண்முகன்). வேறு ஊர்கள்- பாரம்-"பாரத்துத் தலைவன் நார நன்னன்"- அகநாநூறு- 152. இதுவே பாரதத்தின் தலைவன் நாராயணன் என்றெல்லாம் மாற்றப்பட்டது -அகநாநூறு- பிரம்பு-356; வியலூர் 97. நன்னனது தலைநகரம் செங்கண்மா திருவண்ணா மலைக்கு மேற்கில் இன்று செங்கமா- செங்கண்மான் என உள்ளது; பிற்காலத்தில் ஹைதர் அலிக்கும் ஆங்கிலேயர்க்கும் போர் நிகழ்ந்த பகுதி. பலதுயரங்களுக்கு ஆளான ஒரு பெண்ணும்; அவளது மகனும்; அவர்களுக்குச் சொந்தமான ஏழு மலைப்பகுதிகளில் வெவ்வேறான பெயர்களில் செங்குட்டுவன் என உள்ளான் பரணரின் குறிஞ்சித்திணைப் பாடல் அகநாநூறு- 152: "நெஞ்சுநடுங் கரும்படர் தீர வந்து குன்றுழை நண்ணிய சீரூர் ஆங்கண் செலீஇய பெயர்வோள் வணர்சுரி ஐம்பால் நுண்கோல் அகவுநர்ப் புரந்த பேரிசைச் சினங்கெழு தானைத் தித்தன் வெளியன் இரங்குநீர்ப் பரப்பின் கானலம் பெருந்துறைத் தனம்தரு நன்கலம் சிதையத் தாக்கும் சிறுவெள் இறவின் குப்பை அன்ன உறுபகை தரூஉம் மொய்ம்மூசு பிண்டன் முனைமுரண் உடையக் கடந்த வென்வேல் இசைநல் ஈகைக் களிறுவீசு வண்மகிழ்ப் பாரத்துத் தலைவன் நார நன்னன் ஏழில் நெடுவரைப் பாழிச் சிலம்பிற் களிமயில் கலாவத் தன்ன தோளே; - வல்வில் இளையர் பெருமகன் நள்ளி சோலை அடுக்கத்துச் சுரும்புண விரிந்த கடவுற் காந்த ளுள்ளும் பலவுடன் இறும்பூது கஞலிய ஆய்மலர் நாறி வல்லினும் வல்லார் ஆயினும் சென்றோற்கு சாலவிழ் நெடுங்குழி நிறைய வீசும் மாஅல் யானை ஆஅய் கானத்துத் தலையாற்று நிலைஇய சேய்உயர் பிறங்கல் வேயமைக் கண்ணிடை புரைஇச் சேய ஆயினும் நடுங்குதுயர் தருமே" எனக் குறிப்பிடுகிறது. பாடலின் தொடக்கத்தில் இடம்பெற்ற பெண்ணைக் குறித்து எவரும் ஆய்வுசெய்ததாகத் தெரியவில்லை. மகனின் ஈகைத்தன்மைகளையும் வீரத்தையும் இயல்புகளையும் மட்டுமே விவரித்துச் செல்லும் பலரது உரைகளில்; தாய்குறித்த தகவல்களை ஒதுக்கிவிடுகின்றனர்; அவனது தந்தையும் இடம் பெறும் பாடல்களில் உள்ள தகவல்களை விளக்காமல் மறைத்து மழுப்பிவிடுகின்றனர். அவனது தந்தைக்கும் பல பெயர்கள் உண்டு. இவ்வெற்றிக்குப்பின்னரே வேள்விகளைத் தடைசெய்து கல்வெட்டுக்களையும் பொறிக்கச் செய்தாள். தமிழ்ப்பெண் என்பதையே மறைத்தனர். கல்வெட்டில் பியதஸ்ஸி எனப்பட்டவனே செங்குட்டுவன். கடவுளர் என்போரே கரவேலனும் கரிகால்சோழனும். கடவுளரின் ஆணையைக் கட்டளையாகத் தயாரித்துத் தனது தந்தை பிம்பிசாரனுக்குக் கட்டளை பிறபபித்துப் பொறிக்கச்செய்தவனே பியதஸ்ஸியான செங்குட்டுவன். கட்டளைகளைப் பொறிபிக்கச் செய்த பணியாளனே செங்குட்டுவனின் தந்தையான பிம்பிசாரன். அவனை அசோகன் எனப் பொய்யுரைத்து வரலாற்றை மறைத்தனர். செங்குட்டுவனின் கல்வெட்டுக்கள் எவையும் சம்ஸ்கிருதத்தில் இல்லை. கரவேலனே அன்றைய அகத்தியன். கரவேலனது அகத்தியர் குகையே அகத்திக்கும்பாக் குகை. அது பூவனத்தில்- புபனேஸ்வரில் உதயகிரி மலையில் அகத்திக்கும்பாவில் பொறிக்கப்பட்டுள்ளது. அவனது 13ஆம் ஆட்சியாண்டில் பாண்டிய செழியனையும் கேரளத்தில் இருந்த பரசுரமனையும் அடிபணியச் செய்து செங்குட்டுவனை அனைத்து நாடுகளுக்கும் சேனாபதியாக்கி வெட்டப்பட்டவையே அசோகனின் கல்வேட்டுக்கள் எனப் பொய்யுரைக்கப்பட்டவை. ருத்தாமனும் செங்குட்டுவனே. பல ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு செங்குட்டுவனின் கல்வெட்டுக்களைக் காஞ்சிபுரத்தில் இருந்து எடுத்துச்சென்று சம்ஸகிருத்தத்தில் மாற்றிப் பொறிக்கச் செய்தவர்களே ருத்ரதாமன் எனப் பெயரை மாற்றினர். காஞ்சியில் ஒரு அசோகத்தூண் இருந்ததாக சீனப்பயணி யுவான் சுங் எழுதியுள்ளார். பத்து ஆண்டுகள் வரை பாசரைக் காப்பாளனாக வைக்கப்பட்டவனே பிம்பிசரன் என்ற பரசுராமான். சந்திரகொற்றனின் முதல் மனைவிக்குப் பிறந்தவனே கரவேலன். இரண்டாம் மனைவிக்குப் பிறந்த சதிரியனல்லாதவனே பரசுராமன். இவர்களுக்கிடையேயான வாரிசுப்போட்டியே மாபாரதம். மேலும் பெண்வழிச்சமுதாய மரபுப்படி சந்திரகொற்றனின் தங்கை பிருந்தாவை மணந்த சேத்சென்னிக்குப் பிறந்த பெண்ணே நல்லியற்பாவையும், மகனே கரிகால்சோழனும். சேத்சென்னியின் மனைவி பிருந்தாவே இந்திய வாரிசு. எனவே பாவையும் முறையான வாரிசாகிறாள். ஆண்வழி மரபுப்படி கரிகால்சோழன்; தருமன் எனவும், பாவைக்குப் பிறந்த செங்குட்டுவன்; அர்ச்சுனன் எனவும், மாபாரதத்தில் உள்ளனர். செங்குட்டுவனே இந்தியநாட்டின் வாரிசாகிறான். அவனே அஜாதச்சத்ரு எனவும் இடம்பெற்றான். சாதித்துக் காட்டிய பெண்ணே நல்லியற்பாவை; அவளது புதல்வனே பாரத்து நார நன்னன் எனப்பட்டு அவனது பெயராலேயே பாரதம்- பாரதநாடு எனப்பட்டது. அசோகனின் கிர்னார் கல்வெட்டு எனக்குறிப்பிடும் செங்குட்டுவனின் கல்வெட்டுப்போன்றே அதே பாறைகளில் மொழியிலும் உள்ளடக்கத்திலும் தாக்கம் உண்டாக்கும் மாறுபாட்டுடன்; ருத்ரதாமனின் சம்ஸ்கிருதப் பொறிப்புக்கள் உள்ளன. பொறிப்பின் ஏழாம்பகுதி அழிக்கப்பட்டோ அழிந்தோ உள்ளது. அதில் சந்திரகொற்றனின் ஆளுநரான வைஷியன் புஷ்யகுப்தனால் கட்டப்பட்டு அசோக- பிம்பிசார மவுரியனின் கீழ் யவன- பாரசீக மன்னன் துசாபனால் ஒரு கால்வாய் அமைப்புடன் தெற்கே செல்லவிடாமல் தடுத்த அணை தகர்க்கப்பட்டு இரண்டுமடங்கு அளவில் மறுபடியும் ருத்ரதாமனின் சொந்தச்செலவில் பிற எவருடைய, பவுர ஜனபத குடிகளிடமிருந்து பொருளும் பங்களிப்பும் உழைப்பும் பெறப்படாமல் கட்டப்பட்ட சாதனை அறிவிக்கப்பட்டுள்ளது. மனிதர்களைக் கொல்வதை நிறுத்தியதையும், அவந்திமுதல் சிந்து -அபராந்தா வரை ஏராளமான மாகானங்களையும் அத்துடன் பழங்குடிக் காட்டுவாசி- ஆரிய செல்யுக்கஸ்நிகந்த நிசதரையும்; தாக்கியதையும், வெற்றிகொண்டதையும், தீரமிக்க யுதேயர்களைப் பூண்டோடு அடக்கியதையும், அவர்களோடு மண உறவுகொண்டுள்ளதால் விட்டுவைக்கப்பட்ட யுதேயரின் தலைவன் நூற்றுவர் தலைவன்- துர்யோதன பரசுராம சதகர்ணியை இருமுறை தோற்கடித்ததையும் பெருமையோடு குறிப்பிடுகிறான் ருத்ரதாமன். அந்நினைவாக வெளியிடப்பட்ட்தே "யௌதேய கணஷ்ய ஜய" எனப் பிரகிருத்த்தில் பொறிக்கப்பட்ட நாணயம். மேலும் உரைநடையாயினும் கவிதை யாயினும் எல்லா இலக்கியப் பாங்குகளிலும், வெளிப்படுத்துவதிலும் சம்ஸ்கிருத்த்திலும்; தனக்குள்ள ஆளுமையைக் குறிப்பிடுகிறான். தங்கம் வெள்ளி நகைகள் என தனது பொக்கிசங்களையும் குறிப்பிடுகிறான். பெஸ்நகரில் தூணை நிறுவிய ஹெலியடோரியஸின் கிருஷ்ண -வசுதேவ பாகவத வழிபாடு இதனை உறுதிப் படுத்துகிறது. பின்னாளில் பாரசீகமும் பிறகு ஆங்கிலமும் இந்திய நகரங்களிலும் சபைகளிலும் சம்ஸ்கிருதத்தின் இடத்தைப் பிடித்ததும் இதே நோக்கத்தில்தான்.